Περιγραφή φυτού
Ο Ερέβινθος ο κοινός ή Ερέβινθος ο κριόμορφος (Cicer arietinum) ή κοινώς ρεβιθιά είναι φυτό που καλλιεργείται για τους σπόρους του, τα ρεβίθια! Το όνομα του οφείλεται στο σχήμα του σπόρου που μοιάζει με κεφάλι κριαριού. Η ρεβυθιά ανήκει στην υποοικογένεια των ψυχανθών. Προέρχεται από την Ασία και πλέον καλλιεργείται στις περισσότερες χώρες της νότιας Ευρώπης, Ασίας και Αμερικής.
Είναι μονοετές, ποώδες, δικότυλο φυτό, το οποίο φτάνει τα 60 cm σε ύψος. Τα φύλλα της ρεβυθιάς είναι πτερωτά, σύνθετα, τα οποία αποτελούνται από στρογγυλά, ανοιχτοπράσινα φυλλάρια με μικροσκοπικά δόντια στις άκρες. Τα άνθη της είναι μικρά, λευκού χρώματος και φύονται στις μασχάλες των κλαδιών. Οι καρποί είναι πεπλατυσμένοι στα πλάγια και κάθε ένας από αυτούς περιέχει 1-2 σπόρια.
Καλλιέργεια ρεβυθιάς
Η ρεβυθιά είναι εξαιρετικά ανθεκτική στην ξηρασία και αποδίδει καλά σε φτωχά εδάφη χωρίς ιδιαίτερη φροντίδα. Έχει μικρές απαιτήσεις και μπορεί να καλλιεργηθεί σε μεγάλη ποικιλία εδαφών (pH 6 – 9), από τα ελαφρά αμμώδη μέχρι και τα αργιλώδη. Τα μέτρια έως βαριά εδάφη είναι ευνοϊκά υπό την προϋπόθεση ότι δεν νεροκρατούν, γιατί δεν αντέχει σε υπερβολική υγρασία για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν ευδοκιμεί σε όξινα και σε αλατούχα εδάφη (στα όξινα εδάφη εμφανίζονται φουζαριώσεις ενώ στα πολύ αλατούχα τροφοπενίες).
Εχθροί και Ασθένειες
Η πιο σημαντική ασθένεια του ρεβιθιού είναι ο μύκητας Ασκόχυτα, ο οποίος μπορεί να καταστρέψει ολοκληρωτικά την καλλιέργεια. Ο μύκητας προσβάλει όλα τα υπέργεια μέρη του φυτού. Το χαρακτηριστικό σύμπτωμα της ασθένειας είναι οι κυκλικές ή επιμήκης κηλίδες στα φύλλα τους λοβούς και τους καρπούς που περιβάλλονται από μια ερυθροκάστανημαύρη ζώνη. Με την επιλογή ανθεκτικής ποικιλίας στον παραπάνω μύκητα, τη σωστή αμειψισπορά, τον πιστοποιημένο υγιή σπόρο και την απομάκρυνση των φυτικών υπολειμμάτων στον αγρό, μπορεί να αποφευχθεί ο κίνδυνος.
Οι πιο σοβαροί εχθροί του είναι ο βρούχος, ο φυλλορύκτης και το πράσινο σκουλήκι. Χρήση υγιούς πιστοποιημένου σπόρου και η ξήρανση των σπόρων πριν την αποθήκευση ώστε η περιεκτικότητα των σπόρων σε υγρασία να μην είναι υψηλή είναι μερικά από τα καλλιεργητικά μέτρα για την αντιμετώπιση τους.
Συστατικά του ρεβυθιού
Το ρεβύθι αποτελεί σημαντική φυτική πηγή πρωτεΐνης, φυτικών ινών, υδατανθράκων και φολικό οξύ. Επίσης, είναι πλούσιο σε βιταμίνες, ασβέστιο, σίδηρο, μαγνήσιο, χαλκό και κάλιο. Ακόμα, περιέχει βιταμίνες του συμπλέγματος Β καθώς και βιταμίνη Κ. Το πρόσθετο όφελος είναι ότι έχουν χαμηλά επίπεδα γλυκαιμικού δείκτη
Η περιεκτικότητα των ξερών ρεβιθιών σε νερό κυμαίνεται από 8-13%, σε αζωτούχες ενώσεις από 20-30%, σε υδατάνθράκες από 55-65%, σε λιπαρές ουσίες από 4-6%, σε ινώδεις ουσίες από 2-4% και σε τέφρα από 2-3%.
Το ρεβύθι το βρίσκουμε στις παρακάτω μορφές:
- Αλεύρι ρεβυθιού
- Σπόροι ωμοί
- Σπόροι καβουρδισμένοι, τα στραγάλια
Διατροφική αξία και οφέλη στην υγεία μας
- Ενίσχυση της σκελετικής δομής: Ο φώσφορος, το ασβέστιο, μαγνήσιο και η βιταμίνη Κ συμβάλλουν στην διατήρηση της δομής και της αντοχής των οστών.
- Βελτίωση της λειτουργίας της καρδιάς: Οι φυτικές ίνες βοηθούν στη μείωση της ποσότητας χοληστερόλης στο αίμα με αποτέλεσμα να μειώνεται ο κίνδυνος των καρδιακών παθήσεων.
- Διατήρηση του σωματικού βάρους: Οι πρωτεΐνες και οι φυτικές ίνες των ρεβυθιών προάγουν την αίσθηση του κορεσμού με αποτέλεσμα να επιβραδύνεται η διαδικασία της χώνεψης κατά συνέπεια μειώνεται η όρεξη.
- Ρύθμιση του σακχάρου στο αίμα: Τα ρεβύθια έχουν χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να διατηρείτε σε χαμηλά επίπεδα το σάκχαρο του αίματος.
