Το φυτό της πεπονιάς είναι ένα φυτό θερμών περιοχών, είναι απαιτητικό σε θερμότητα και ευαίσθητο στις χαμηλές θερμοκρασίες. Ειδικά κατά την περίοδο ωρίμανσης των καρπών της πεπονιάς, απαραίτητη προϋπόθεση είναι οι υψηλές θερμοκρασίες και η ελάχιστη εδαφική υγρασία. Όσον αφορά στις εδαφικές απαιτήσεις του φυτού, αυτό αναπτύσσεται με επιτυχία σε ποικίλης σύστασης εδάφη αλλά ευδοκιμεί καλύτερα στα ελαφρά-αμμοπηλώδη και βαθιά εδάφη, στα γόνιμα, στα ελαφρώς όξινα έως ελαφρά αλκαλικά, πλούσια σε οργανική ουσία με αρκετό κάλιο και όχι πολύ υγρά.
Είναι γνωστό πως υπάρχουν ποικιλίες που είναι πολύ απαιτητηκές σε νερό και χρειάζονται πότισμα κάθε δυο μέρες την περίοδο της άνοιξης και κάθε μέρα την περίοδο του καλοκαιριού, ώστε το χώμα να διατηρείται σχετικά υγρό. Η υπερβολική ποσότητα νερού την περίοδο της άνθισης των πεπονιών συντελεί στην πτώση των ανθέων και την μειωμένη παραγωγή πεπονιών. Επίσης, όταν το έδαφος δεν στραγγίζει καλά, με το πότισμα της πεπονιάς μπορεί να προκληθούν διάφορες μυκητολογικές ασθένειες όπως το φουζάριο και το ωίδιο. Σχετικά με τη λίπανση, η πεπονιά απαιτεί μέτρια ποσότητα εδαφικής λίπανσης. Θα πρέπει να προσθέτουμε καλοχωνεμένη και καλής ποιότητας κοπριά. Επίσης απαραίτητη είναι και λίπανση με σκευάσματα πλούσια σε κάλιο.
Οι πιο σοβαρές ασθένειες που μπορούν να προσβάλουν την πεπονιά είναι, ο περονόσπορος, το ωίδιο, η αλτενάρια (κάψιμο των φύλλων) και η ανθράκωση (σήψη των φυτών). Ενώ, από τα έντομα που μπορούν να προσβάλλουν την πεπονιά είναι η μελίγκρα (αφίδες).
